sa paglalakbay nagsimula.. sa paglalakbay din nagtapos..
sa gitna ng ulan.. basang basang tinatahak ko ang daan pauwi samin..paano nga bang narito ako ngayon? paanong sobrang sakit ang dinadanas na halos mamanhid ang buo kong katawan.
patawad. yan lang ang aking nasa isip ng mga oras na yun.patawad sa taong nasaktan ko.paano nga ba nagsimula ang isang mahabang paglalakbay na to..
isang pagkikita kasama ang mga kaibigan mula sa blog world. naimbitahan lang naman ako, at dahil kailngan ko din lumabas saking comfort zone dahil matagal tagal ko na din tinali ang sarili ko sa aking nabigong pag ibig.
cavite..mula ortigas nakarating ako ng bigla sa cavite, wala kong idea kung ano naghihintay sakin dun.naging mahaba ang byahe..matrapik..maulan ramdam ko ang lamig..kamuntik maligaw.pero nakarating rin.
pag pasok ko palang ng pinto ay isang yakap ang aking natanggap mula sa isang kaibigan. gaya nang sabi ko lahat sila ay sa cyberworld ko lang kilala at unang beses ko palang sila makakaharap.
pakilala.. kumain..umindak..kumanta..tumawa..uminom..nalasing.. NAGMAHAL..
oo nagmahal.. napakabilis! sa cavite ko lang pala matatagpuan ang magiging kabiyak ng aking puso ang hinihintay ko ng matagal na panahon..
una ay nagkailngan.. pero sa haba ng gabi ay isa lang ang di ko maitatago,ang kislap ng aking ngipin habang nakangisi at nakatingin sakanya. shit! inlove na nga si palaka.. di ko kinuha ang no. nya dahil sa nahihiya ako. pero ang isa sa mga blogero ang kumuha at inilagay sa celepono ko.
umaga ay umuwi na ako. na bitbit ang alala niya, maraming nagyari ng gabing yun kasama na ang pagyakap paghawak kamay,na puchu puchu kung tawagin nila. di ako umaasa na mamahalin nya ko, masaya na kong sa aking pagtapak sa cavite ay may parang meralco sa puso ko.
pero ang puchupuchu ay di nagtagal ay naging seryoso. nagkatext, nagkayayaan magkita uli.naulit ng naulit.hanggang sa naging palagay na kami sa isat isa.naging masaya. pero walang pangalan kung ano naba talaga.
isang araw ay sinama ko sya isang lakad kasama ang ilang katrabaho.excited ako
sa gitna ng ulan.. basang basang tinatahak ko ang daan pauwi samin..paano nga bang narito ako ngayon? paanong sobrang sakit ang dinadanas na halos mamanhid ang buo kong katawan.
patawad. yan lang ang aking nasa isip ng mga oras na yun.patawad sa taong nasaktan ko.paano nga ba nagsimula ang isang mahabang paglalakbay na to..
isang pagkikita kasama ang mga kaibigan mula sa blog world. naimbitahan lang naman ako, at dahil kailngan ko din lumabas saking comfort zone dahil matagal tagal ko na din tinali ang sarili ko sa aking nabigong pag ibig.
cavite..mula ortigas nakarating ako ng bigla sa cavite, wala kong idea kung ano naghihintay sakin dun.naging mahaba ang byahe..matrapik..maulan ramdam ko ang lamig..kamuntik maligaw.pero nakarating rin.
pag pasok ko palang ng pinto ay isang yakap ang aking natanggap mula sa isang kaibigan. gaya nang sabi ko lahat sila ay sa cyberworld ko lang kilala at unang beses ko palang sila makakaharap.
pakilala.. kumain..umindak..kumanta..tumawa..uminom..nalasing.. NAGMAHAL..
oo nagmahal.. napakabilis! sa cavite ko lang pala matatagpuan ang magiging kabiyak ng aking puso ang hinihintay ko ng matagal na panahon..
una ay nagkailngan.. pero sa haba ng gabi ay isa lang ang di ko maitatago,ang kislap ng aking ngipin habang nakangisi at nakatingin sakanya. shit! inlove na nga si palaka.. di ko kinuha ang no. nya dahil sa nahihiya ako. pero ang isa sa mga blogero ang kumuha at inilagay sa celepono ko.
umaga ay umuwi na ako. na bitbit ang alala niya, maraming nagyari ng gabing yun kasama na ang pagyakap paghawak kamay,na puchu puchu kung tawagin nila. di ako umaasa na mamahalin nya ko, masaya na kong sa aking pagtapak sa cavite ay may parang meralco sa puso ko.
pero ang puchupuchu ay di nagtagal ay naging seryoso. nagkatext, nagkayayaan magkita uli.naulit ng naulit.hanggang sa naging palagay na kami sa isat isa.naging masaya. pero walang pangalan kung ano naba talaga.
isang araw ay sinama ko sya isang lakad kasama ang ilang katrabaho.excited ako
Comments
Post a Comment
dahil binasa mo..makikokak ka..:)